Прыляцела мая душа,
незнарок, прызямліўшыся, зьбіла
не, ня мніха, ня злодзея – міма,
ды прайшла скрозь яго сьпярша.
Апрытомнеўшы, ўцяміўшы, дзе ж,
дзе ёй быць, мае быць патрэбна,
паламаўшы вячыстыя рэбры,
ў спудзе зьдзеяла дня крадзеж,
прыцягнуўшы сябе на банкет,
дзе паэт і яго адзінота
адзначалі, сп’янелыя, фота,
на якім быў паэт – сівы дзед.
Піў паэт, не схацеўшы старэць,
падганяў чарку чаркай наступнай,
заліваў алькаголь свой акрутны,
і ўздыхаў ён маркотліва зрэдзь...
I сказала душа: «Плюнь, багі –
гэтаксама сівыя п’янтосы
і зь нябёсаў дыктуюць вам прозы
й вершы гэткім, як ты, дарагі!..
Ты мне, дружа, найлепей скажы,
ці дасі мне свой дзень апошні,
бо ня хочацца мне над пожняй
зжылым ценем лятаць. Памажы!..
Мне патрэбны адзін прадзень,
памажы мне вярнуцца ў цела –
я валэндалася, я сьсівела!..
Я ж душа – ўсё ж душа! – ня цень!
А табе твой найпершы дзень
паўтару я ўзамен на гэты,
калі будзеш ў нябыце Леты
ты адшукваць жывых людзей!
Пагадзіся, хутчэй, давай!..
Ды зважай – ты памрэш раптоўна,
не счакаўшы Харона і чоўна!..
Не забудзься – не памятай!..»
I паэт пагадзіўся: «Чорт зь ім!..
Што я жыў альбо не – усё спрахне,
счэзьне, зьнікне, забудзецца, гахне!..
Лепей радасьцю быць, чым нікім».
I вярнулася ў цела душа –
у мяне – не ў міма, дакладна.
...Йшоў паэт па шашы... Звышуладна
пад адхон кульнула сьпярша
й да Аіда зьвяла шаша!..
*
Ён ля Леты сядзеў немаўлём –
і зваліўся ў яе, паганяты
звышуладнаю сілаю ладу.
Боскім промнем, сьмяротным агнём.
28.XII.2003.
|
|
